45 lat temu grupa The Police wydała przełomowy album "Reggatta de Blanc"

"Pod koniec lat 70. zespół The Police przechodził metamorfozę. Od żywiołowego punk rocka granego w londyńskich klubach w pierwszym składzie z korsykańskim gitarzystą Henrym Padovanim, - czyli utworów takich jak +Fall Out+ czy +Nothing Achieving+ - grupa ewoluowała w kierunku reggae, jazzu, popu i muzyki nowej fali, która zdobywała coraz większą popularność nie tylko na Wyspach Brytyjskich" - powiedział PAP dziennikarz muzyczny Jakub Kaleta z Rock Radia.

Kiedy grupę opuścił Padovani (sierpień 1977), The Police działali już wyłącznie jako trio. Niekwestionowanym liderem był wokalista i gitarzysta basowy Gordon Matthew Sumner. Od kojarzącego się z ubarwieniem osy swetrem w żółto-czarne pasy koledzy nazwali go "Sting" (żądło). Na gitarze grał Andrew James Summers, a rytm na perkusji wybijał pochodzący z Alexandrii w stanie Wirginia Amerykanin Stewart Armstrong Copeland.

"W karierze grupy istotną rolę odegrał jego brat Miles Copeland. Właśnie on zorganizował i sfinansował pierwsze nagrania dla wytwórni płytowej A&M Records uznawanej wówczas za jedną z wiodących na rynku niezależnych wytwórni płytowych. Firma założona przez Herba Alperta i Jerry'ego Mossa była otwarta na nowe trendy w muzyce od soulu aż po punk rock i nową falę" - wyjaśnił Kaleta.

Nagrany w kwietniu 1978 r. "Roxanne" (strona B singla "Can't Stand Losing You”) był pierwszym utworem grupy, który odniósł sukces. Był to jednak sukces umiarkowany, ponieważ część rozgłośni nie emitowała piosenki ze względów obyczajowych - tytułowa bohaterka trudniła się prostytucją. Kontrowersje wzbudzała także okładka singla - sylwetka wisielca-samobójcy dotykającego czubkami stóp topiącej się bryły lodu. 45 lat temu mogła się wydawać zbyt drastyczna.

17 listopada 1978 r. A&M wydała debiutancki album "Outlands d’Amour". Dzięki serii koncertów m.in. w legendarnym nowojorskim klubie CBGB Sting, Summers i Copeland zdobyli popularność w USA i Kanadzie. Muzycy grali także w Holandii, RFN i Francji.

Na przełomie 1978 i 1979 r. narodziła się idea nagrania drugiego albumu. "Tempo nagraniowe - drugi album rok po debiucie - było imponujące. Sting nie chciał, by The Police było jednym z setek czy tysięcy zespołów punkrockowych grających tylko podstawowe akordy na przesterowanych gitarach. Miał talent i ambicję. Rozumiał, że grupa powinna się rozwijać, czerpać inspiracje zarówno z reggae, ska, jak i z rocka, jazzu czy innych gatunków. Eksperymentował. Zdecydował się po raz drugi na użycie stylizacji na język francuski tzw. frenglish w tytule" - ocenił dziennikarz.

Album "Reggatta de Blanc" ukazał się 5 października 1979 r.

"Przyjęło się, że tytuł oznacza +białe reggae+ lub +reggae białego człowieka+, ale określenie nie oddaje to jakości muzyki i spłaszcza ją, szufladkuje w krzywdzący sposób. To nie +białe reggae+, ale raczej nerwowe reggae" - wyjaśnił Kaleta.

Muzycy The Police nagrywali ten album cztery tygodnie, sesje w studio Surrey Sound w Leatherhead odbyły się dwukrotnie - od 13 do 24 lutego i od 16 lipca do 3 sierpnia 1979 r. Producentem płyty był Nigel Gray (1947-2016), który współpracował z grupą przy nagraniu debiutu.

"+Reggatta de Blanc+ to album nagrywany całkowicie bez pośpiechu, bez ciśnienia i bez syndromu drugiej płyty. Głównym problemem tria nie był brak czasu, lecz brak nowych utworów. Sting planował nawet ponowne nagranie punkrockowego +Fallout+, ale nie doszło do tego. Wykorzystał jednak motyw muzyczny skomponowany kilka lat wcześniej w jazz-rockowej grupie The Last Exit, z którą występował do 1977 r., i w ten sposób powstał +Bring On the Night+" - wyjaśnił.

Projektantem okładki był Michael Ross, autorką czarno-białego zdobiącego ją zdjęcia - londyńska fotograficzka Janette Beckman.

Płytę "Reggatta de Blanc" otwiera "Message in a Bottle". "Do dziś jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów grupy" - podkreślił Kaleta.

"Rozbitek, wyspa zagubiona na morzu. Kolejny samotny dzień, w którym nie ma nikogo oprócz mnie. Więcej samotności, niż jakikolwiek człowiek byłby w stanie znieść" - śpiewał Sting. "Wyszedłem dziś rano i nie wierzę w to, co widziałem. Sto miliardów butelek wyrzuconych na brzeg. Nie jestem osamotniony w byciu samotnym. Sto miliardów rozbitków szukających domu" - słyszymy w ostatniej zwrotce.

Po latach wokalista oceniał, że to "dobra piosenka, która mnie porusza (...), to opowieść o samotności i wyobcowaniu, to także o znalezieniu pocieszenia i o innych ludziach". Z kolei Andy Summers oceniał, że to najlepszy utwór w całym dorobku The Police.

Drugi kawałek na płycie „Reggatta de Blanc” to kompozycja, która wywodzi się od wcześniejszego "Can't Stand Losing You". Kolejnymi utworami były: "It's Alright for You", "Bring on the Night", "Deathwish", "Walking on the Moon", "On Any Other Day", "The Bed's Too Big Without You", "Contact", "Does Everyone Stare" oraz nagrany latem 1978 r. "No Time this Time".

"Walking on the Moon" nawiązywał do amerykańskiej misji kosmicznej Apollo 11 i lądowania na Księżycu w lipcu 1969 r. Inspiracją była także pierwsza dziewczyna Stinga - Deborah Anderson. "Bycie zakochanym oznacza uwolnienie się od grawitacji" - wyjaśniał muzyk w jednym z wywiadów.

"Reggatta de Blanc" promowały muzyczne czasopisma z całego świata, m.in. holenderski "Hitkrant" oraz amerykańska prasa branżowa. 25 października 1979 r. płyta ukazała się w Japonii. W ciągu kilku tygodni po premierze na liście przebojów w Australii i Holandii album zajął pierwsze miejsce, a w amerykańskim rankingu "Billboardu" - 25. W nowozelandzkim rankingu Recording Industry Association of New Zeland płyta zdobyła czwartą pozycję. W ciągu kolejnych lat trafiła do co najmniej kilku milionów odbiorców. We Francji, USA i Wielkiej Brytanii zyskała status platynowej. W 2003 r. zajęła 369. miejsce w rankingu 500 największych albumów wszech czasów magazynu "Rolling Stone".

"Płyta zebrała wiele pozytywnych recenzji i otworzyła zespołowi drogę do światowego sukcesu" - wskazał. 20 stycznia 1980 r. The Police wyruszyli w pierwszą światową, czteromiesięczną trasę koncertową po USA, Japonii, Australii, Indiach i Egipcie.

Kaleta ocenia, że "Reggatta de Blanc" mimo upływu 45 lat nadal brzmi świeżo i odkrywczo.

"Warto podkreślić nieprzeciętne umiejętności Stewarta Copelanda. Jego gra jest absolutnie wybitna. Może być on uznany za jednego z najlepszych perkusistów rockowych. Wraz z basem Stinga stworzyli nieprzeciętną sekcję rytmiczną - zaskakiwali zmianami tempa, frazowaniem, budowaniem nastroju. Świetnie brzmi wokal Stinga - nie wybija się na pierwszy plan, nie przytłacza i nie zagłusza instrumentów, bo także jest instrumentem. Wszystko jest przyprawione sterylnym brzmieniem gitary. Płyta jest utrzymana w minorowej, nieco mrocznej tonacji, jest jednocześnie zimna i pełna energii" - wskazał.

"Jako muzyk uczysz się rzemiosła, naśladujesz i kopiujesz ludzi, aż nagle w twoim rozwoju następuje moment, w którym dorastasz i w końcu stajesz się sobą. Myślę, że +Regatta De Blanc+ była dla nas tym momentem" - mówił Sting w wywiadzie dla magazynu "Musician" cztery lata po wydaniu płyty.

25 lutego 1981 r. podczas 23. gali Nagród Grammy w Radio City Music Hall w Nowym Jorku tytułowy utwór "Reggatta de Blanc" został wyróżniony w kategorii "najlepszy instrumentalny występ rockowy". W wywiadzie, jakiego w listopadzie 2001 r. udzielił Stewart Copeland, perkusista The Police, ocenił on album za najlepszy w dorobku zespołu.

"Druga płyta The Police stała się klasykiem muzykiem rockowej. Wpłynęła na wielu innych muzyków, zainspirowała ich. Przykładem jest choćby jedna z najbardziej popularnych polskich grup lat 80. - Lady Pank. W "Fabryce małp" ma czy "Zamkach na piasku" wyraźnie słychać fascynację płytą +Reggatta de Blanc+" - ocenił Jakub Kaleta.

The Police grali do 1986 r. Reaktywowali się jeszcze w 2003 r. i w latach 2007-08. Wspólnie wydali pięć albumów studyjnych. Ostatni, "Synchronicty" - w czerwcu 1983 r. Na pierwszy plan wybił się Sting, który osiągnął artystyczny i komercyjny sukces na początku lat 90. (PAP)

Autor: Maciej Replewicz

mr/ miś/ lm/