Student dzieł Michała Anioła

Agnolo Bronzino, właśc. Agnolo di Cosimo di Mariano, zw. także Agnolo Tori lub Agnolo Allori – włoski malarz, rysownik i poeta okresu manieryzmu.

Z życiorysu

Jego ojciec, Cosimo di Mariano, pracował jako rzeźnik. Rozpoczął naukę u mało znanego artysty, Raffaellina del Garbo. W wieku 15 lat został uczniem Jacopa Pontorma i później współpracował z nim przez wiele lat. Razem tworzyli freski m.in. w kartuzji Galluzzo koło Florencji (1522–1525), w Villa Medici di Careggi (1535–1536) i Villa Medici di Castello (1538–1543). W latach 1530–1532 pracował na dworze księcia Urbino, Francesco I Maria della Rovere. W około 1533 roku został oficjalnym malarzem Medyceuszy we Florencji. W 1537 roku dołączył do cechu Świętego Łukasza. W 1541 r. został członkiem Accademia degli Umidi (Akademia Wilgotnych). Krótko potem, w 1548 r., podróżował do Rzymu, gdzie zgłębiał dzieła Michała Anioła. W latach 1550 i 1554 przebywał w Pizie, otrzymując kilka zamówień. W 1563 r. razem z Vasarim i innymi artystami florenckimi, założył Accademia delle Arti del Disegno (Akademia Rysunku). Do końca życia pozostał związany z dworem Medyceuszy. Pomimo twórczej aktywności, nie założył rodziny. W 1555 r. przeniósł się do mieszkania ze swoją siostrą, wdową po malarzu Cristofano Allorim, i jej dziećmi. Po śmierci został pochowany w kościele San Cristoforo we Florencji.

Do grona jego uczniów należeli m.in. przybrany syn Alessandro Allori, Cristofano Allori, Raffaellino del Colle oraz Lorenzo Zacchetti.

Twórczość

Był artystą o niezwykłej wszechstronności. Malował obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej i alegorycznej. Specjalizował się także w portretowaniu członków rodziny książęcej oraz arystokracji toskańskiej. Zrewolucjonizował sztukę dworskiego malarstwa portretowego, przeciwstawiając się nurtom renesansu weneckiego i lombardzkiego (takim jak u Leonardo da Vinci, Tycjana czy Lorenzo Lotto). Jego portrety charakteryzowały się minimalizacją mimiki twarzy, gestów oraz ograniczeniem póz i ekspresji, co było przeciwstawne podejściu innych artystów.

Jego prace cechowała hieratyczność, opanowanie, surowość i chłód. Postacie na obrazach przypominały rzeźby o idealnym modelunku, pozbawione indywidualizacji psychologicznej. Jedynie w portretach artystów i naukowców udawało mu się uchwycić głębszą psychologię i charakter przedstawianych postaci. Projektował również gobeliny, a między latami 1543 a 1553 powstał cykl 16 arrasów o tematyce biblijnej, stworzonych według jego wzoru dla Sali Dwunastu w Palazzo Vecchio we Florencji (Historia Józefa).

W latach 1540–1545 stworzył także cykl fresków w prywatnej kaplicy Eleonory z Toledo. Nie tylko malował, ale również pisał poezje, inspirując się twórczością Francesca Berniego. Jego dzieła poetyckie obejmowały wiersze okolicznościowe, sonety, satyry, fraszki oraz żartobliwe ody, np. o malarskim pędzlu czy o rzodkiewce. Dodatkowo, zajmował się projektowaniem dekoracji teatralnych. Jego twórczość wyróżniała się elegancją kompozycji, doskonałym rysunkiem, skomplikowanym układem póz i gestów postaci, gładką matową fakturą oraz wyrafinowaną kolorystyką.


Portret młodego mężczyzny (1540)


Portret Kosmy i Medyceusza w zbroi (1545)