Rocznica śmierci wybitnego reżysera

W 1962 r. ukończył Liceum Technik Teatralnych. W warszawskim Teatrze Współczesnym pracował jako garderobiany dla takich sław polskiej sceny jak Tadeusz Łomnicki, Aleksander Bardini czy Zbigniew Zapasiewicz. Ukończył Łódzką Szkołę Filmową w 1968 r., otrzymując dyplom w 1970 r.

Podczas studiów podjął naukę pod opieką Kazimierza Karabasza i Jerzego Bossaka. Pierwsze jego etiudy dokumentalne, takie jak Urząd i Z miasta Łodzi, powstały pod ich kierunkiem, natomiast etiuda fabularna Tramwaj została zrealizowana pod opieką Wandy Jakubowskiej. Swój debiut w telewizji zanotował filmem dokumentalnym Zdjęcie. Po ukończeniu studiów do roku 1983 pozostawał związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, gdzie większość jego dzieł było filmami dokumentalnymi. Stopniowo jednak zaczął odchodzić od gatunku dokumentalnego na rzecz fabuły. W 1973 r. zrealizował swój pierwszy fabularny film telewizyjny Przejście podziemne. Od 1974 r. był członkiem Zespołu TOR, najpierw pod kierownictwem Stanisława Różewicza, a później Krzysztofa Zanussiego.

W 1985 r. rozpoczął współpracę scenariuszową z znanym warszawskim adwokatem Krzysztofem Piesiewiczem. Razem stworzyli film Bez końca, a następnie kontynuowali współpracę przy kolejnych produkcjach. Międzynarodowe uznanie przyniosły mu filmy Krótki film o zabijaniu i Krótki film o miłości (1988), które były częścią cyklu Dekalog. Od 1991 r. (Podwójne życie Weroniki) Kieślowski realizował swoje filmy we współpracy polsko-francuskiej, a od 1993 r. przy udziale znanego francuskiego producenta Marina Karmitza. Po ukończeniu cyklu Trzy kolory (1993-94), ogłosił swoje wycofanie się z produkcji filmowej. W ostatnich miesiącach życia przygotowywał z Piesiewiczem scenariusze filmowego tryptyku: Raj, Czyściec, Piekło.

W latach 1978-1981 pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Ponadto angażował się w pracę pedagogiczną, na przykład na uczelniach filmowych w Berlinie Zachodnim, Helsinkach, Łodzi, Katowicach oraz w Szwajcarii.

Krzysztof Kieślowski zdobył wiele nagród za swoją twórczość zarówno w dziedzinie filmu dokumentalnego, jak i fabularnego. Otrzymał Grand Prix na MFF w Mannheim za Personel (1975), Złoty Medal na MFF w Moskwie za Amatora, Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji za Trzy kolory: Niebieski, oraz Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za Trzy kolory: Biały. W 1976 r. uhonorowany został nagrodą Drożdże tygodnika Polityka. W 1985 r. na 15. Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie Kieślowski otrzymał nagrodę za całokształt swojej twórczości filmowej. W 1990 r. został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za „wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu”. W 1993 r. otrzymał Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji, a w 1994 r. duńską Nagrodę im. C.J. Soninga za wkład w rozwój sztuki filmowej i europejskiej kultury. W 1994 r. był nominowany do Oscara za reżyserię Trzy kolory: Czerwony. W 1996 r. otrzymał Europejską Nagrodę Mediów (Girona). Od 1995 r. był członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej. Został również laureatem Felixa - nagrody Europejskiej Akademii Filmowej. Od roku 2000 jego imię nosi Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Krzysztof Kieślowski mimo że powszechnie znany głównie jako reżyser filmów fabularnych, przez wiele lat był również wybitnym dokumentalistą. Nawet podczas pracy nad filmami fabularnymi, pozostał wierny swoim korzeniom dokumentalnym aż do czasu stworzenia Bez końca. Autor monografii poświęconej kinu dokumentalnemu Kieślowskiego, Mikołaj Jazdon (Dokumenty Kieślowskiego, Poznań 2002), zwraca uwagę na niezasłużone pomijanie tego obszaru jego twórczości. Choć nie sposób porównać autora filmów dokumentalnych z reżyserem fabularnym, to wśród dokumentalistów, szczególnie w Polsce, Kieślowski zajmował czołową pozycję.